Dla osób urodzonych w latach 80 XX wieku i później, ciężko wyobrazić sobie świat bez pieluszki jednorazowej. Jednak to historia pieluszek wielorazowych zapisała o wiele więcej kart historii.
Dawne czasy
Tysiące lat temu pieluszki wykonywano z mchu owijanego skórą zwierzęcia. Mech posiada naturalne właściwości chłonne, a skóra zwierząt zatrzymywała ciecz i pełniła funkcję otulacza, przytrzymującego mech (chłonny wkład) przy pupie niemowlęcia. W zależności od położenia geograficznego, skórzane otulacze były wykonywane ze skór różnych zwierząt – w Ameryce Pólnocnej była to skóra królicza, Eskimosi używali skóry foki, a Indianie Inuit – skóry borsuka.
Japońskie „pieluszki”
Interesujące podejście do tematu pieluchowania prezentowała Japonia. Zamiast owijać pupę malucha materiałem, japońscy rodzice umieszczali dziecko w ejiko – drewnianym koszu z materacem. W materacu znajdowała się dziura na pupę dziecka, a wnętrze kosza wyściełane było szmatami, trocinami i popiołem. Dzieci dzięki temu miały suchą pupę, choć rozwiązanie to, ze względu na rozmiary kosza, nie należało do najwygodniejszych. W wielu ciepłych krajach w ogóle nie stosowano pieluch (ani nie stosuje się ich obecnie) i dzieci po prostu chodzą nagie od pasa w dół lub np. w spodniach z wyciętą dziurą na pupę (taka praktyka jest bardzo popularna między innymi w Chinach).
Europa do XVIII wieku
W Europie przez setki lat dzieci owijano w pasie po prostu kawałkiem tkaniny. Nie był to idealny pomysł, ponieważ nie stanowiły one odpowiedniej ochrony przed moczem czy kupką i często wywoływały podrażnienia i odparzenia delikatnej skóry dziecka. Aby materiał mniej przeciekał, smarowano go tłuszczem, np. oliwą z oliwek.
Wraz z nadejściem XVII wieku coraz większą uwagę zaczęto przykładać do higieny – dzieci od tego czasu były bardzo często myte i kąpane, ale nie dbano należycie o wielorazowe pieluszki. Te, które były tylko posikane, suszono przy ogniu bez zapierania i po wyschnięciu z powrotem zakładano. Jeśli dziecko zrobiło kupkę, to pieluszki zapierano jedynie wodą i posypywano pyłem drzewnym. W tym okresie w historii głęboko wierzono, że mocz i brud mają właściwości odkażające i że w naturalny sposób chronią skórę dziecka. Dopiero pod koniec XVIII wieku zaczęto stosować podstawowe środki piorące, przede wszystkim mydło.
XIX i XX wiek – rewolucja pieluchowa
Wynalezienie przez Waltera Hunta w 1849 roku agrafki zrewolucjonizowało wielopieluchowanie – do tej pory pieluszki spinane były szpilkami, które nie dość, że nie zapewniały odpowiedniej stabilności kawałkowi materiału, to często narażały dzieci na zranienia. W tym samym czasie zaczęto stosować dodatkową warstwę podtrzymującą materiał chłonny – obcisłe spodenki, które również chroniły przed przeciekaniem. Mary Allen w 1897 roku rozpoczęła pierwszą masową produkcję i sprzedaż pieluszek wielorazowych, w których jako chłonny wkład zastosowano tkaninę frotte. Wybuch I i II wojny światowej wstrzymał rozwój branży wielopieluchowej, ale w 1940 roku Joseph LaKritz stworzył pierwszą pieluszkę bezstykową. Dwa lata później szwedzka firma PauliStrom wypuściła do sprzedaży pierwszy jednorazowy wkład chłonny z bielonej celulozy.
W 1946 roku nastąpił kolejny duży przełom – Marion Donovan uszyła pierwszą wielorazową, nieprzemakalną pieluchę, która wyglądem przypominała majtki. Jako materiał do jej uszycia wykorzystała zasłonę prysznicową. Na bardzo podobny pomysł niemalże jednocześnie wpadła Valerie Hunter Gordon, która w swojej pieluszce jako warstwę zewnętrzną zastosowała nylon.
W 1961 roku Edward Moonan wyprodukował bezpieczny spinacz do pieluch. Niestety, ten wynalazek pozostał niemalże niezauważony, bo w tym samym roku firma Procter&Gamble wypuściła na rynek pierwsze opakowanie pieluszek jednorazowych. Od tego czasu pieluchy jednorazowe cieszyły się wzrastającą popularnością i tak zostało do dziś. Dziesięć lat po premierze jednorazówek, powoli zaczęto wracać do koncepcji tkaninowych pieluszek z ceratkowymi majteczkami, których używano do około 1990 roku.
Współczesne pieluchy wielorazowe
W 2000 roku amerykańska firma FuzziBunz wyprodukowała pierwszą nowoczesną pieluszkę wielorazową. W 2006 do producentów tych nowych-starych pieluszek dołączyła firm BumGenius, a rok później – gDiapers. Później wielorazowe pieluchy produkowały także firmy Smart Bottoms czy Bamboolik.
We współczesnych pieluchach wielorazowych jako wodoodporną warstwę zewnętrzną stosuje się najczęściej paroprzepuszczalny PUL, wełnę lub polar. Wkłady chłonne wykonywane są natomiast m.in. z bawełny, bambusa, mikrofibry, lnu.